اطلسی ها

همه حرف عالم همین است. ما هستیم و او هست مطلق است. ما مث همین درختان که تازه جوانه میزنند.برگ می‌دهند و شکوفه و میوه و بعد پیر می‌شوند و بی بار و بعدش خشک. و ریشه هایشان سرمست می‌شود از رویشی دوباره و پاجوش زدن. برای بقا. ما که می‌دانیم بقا از آن اوست و او ... و او ...سرگرم با موسیقی بادمهمراه با موسیقی رودترکیب بی نقصی است«او»در هر کجایی هستباید همانجا بود**در روزهای اول هستیوقتی که «او»آیینه و آبوقتی که او زیبایی چشمان آهو را به پا کرد....دیدار گل‌های بهاری خلق شددیدار بارانسر چشمه برگآغاز سنگ و قل قل رود...این‌ها تمامش/ کار «او» بود اطلسی ها...ادامه مطلب

پیشنهاد دادم از یه چیز قدیمی بنویسیم. از یه چیز ازلی ابدی. از یه چیزی که .... نتونستم درست منظورمو توضیح بدم اما خودم این کارها رو نوشتم.

1-

راه می‌روم و مرگ

در کنارم است

یا که روبرویم است

یا که پشت سر ...

ما

همیشه با همیم

در تمام این سفر ...

2-

مثل بوییدن عطر

مثل دیدار خورشید و دریا

مثل دیدار آهو

در چمن زاری از شبنم و گل

مرگ

عادی ست

اطلسی ها...

رودمی دوید و بی قرار بودموجکف به لبساحلی نداشتغنچه‌ همبرگ و شاخه ای نداشت.سایه روی شهر بود.شهرکوچه ای نداشتخانه، سقف و پنجره... دری نداشتشهر...کودکی....مادری....نداشت۲۶ مهر__________________ مادری کنار همسرش /کودکشدختری کنار مادر و برادرشسنگ توی مشتایستاده انددل به ایستادن و مقاومت/ایستادگیداده‌اندروز بعدحتما اتفاق دیگریسر خط خبر شده ستروز پر شکوه قدس ...دیدنی شده‌ست۲۷ مهر#حامد_محقق________________فکر می‌کنم به مادرم که روز قبلروی تخت با جراحتی عظیم جان سپرد فکر می‌کنم به خواهرم که‌ لابلای سردخانه‌هاگم شدشفکر می‌کنم به کشورم کشوری که با حضور قومی از یهودسالهاستقتلگاه ما شده ستمن ولی به خودمن ولی به مادرمقول داده‌امرو به روی شب بایستمو صبح را به قدسصبح را به پایتخت کشورم بیاورم.۲۷مهر۱۴۰۲#حامد_محقق_____________دخترم سوال می‌کند صلح چیست؟ صبح پس کجاست؟اشک حلقه می‌زند توی چشم مادرش برادرش مشت می‌کند دو دست را و خیره می‌شود به منما بلند می‌شویم و می‌رویمروز بعد پیکر من و برادرش روی دوش، می‌رودهمسرم وصیت مرا به دخترمهدیه می‌دهد«دخترم گر چه نیستم ولی، بلند شو بتابزندگی به کام توست...آفتاب نام توست»۲۸ مهر#حامد_محقق اطلسی ها...ادامه مطلب

ما همه

سیاه و زرد

یا سفید و سرخ

اهل عزتیم

کوه غیرتیم

میهن تمام‌مان هر کجای این زمین یکیست

ما

نام‌مان، مرام‌مان، خاندانمان یکیست

ما

هم قبیله‌ایم

قبله‌مان یکی ست

اطلسی ها...

چقدر این شعر رو دوست دارم. سال ۸۸ توی هواپیمایی که از شیراز به تهران میومد نوشتمش.

از کنگره شعر دفاع مقدس بر میگشتیم.

بیشتر هواپیما رو بچه های شاعر پر کرده بودند و شوخی ها و خنده هایی تکرار نشدنی داشتیم

نقدا این که

دور خودم میچرخم و

عروسکو میچرخونم

سقف خونه چرخ میخوره

چرا چرا نمیدونم

موهای من رفته بالا

شده شبیه باد بادک

من برای عروسکم

الان شدم چرخ و فلک

اطلسی ها...

گروه شعر قدیممون راه افتاده. همون گروه ۴ نفره خوبیش اینه که مجبوریم شعر بنویسیم و این خیلی خوب است اطلسی ها...

فكر مي‌كنم كه باد

اولين زائر تو بود.

قبل از اين كه خواهرت

بر فراز قتلگاه

بيايد و

بين تيرها و نيزه‌ها ....

*

خواهرت

باد بدو.

باد

هيچ‌گاه اسير هيچ كس نمي‌شود

اطلسی ها...

اطلسی ها...

بيا اينم شال و كلاهبايد بريم.كجا كجا؟عروسيه دايي جونهدادار دودور دودور داداردايي كجاس؟يه شهر دور دور دوربا چي مي‌ريم؟نه با ماشين نه با موتوربا يه قطاربا هم ديگه به شهر دايي مي‌ريمبه شهر گنبد طلايي مي‌ريم اطلسی ها...ادامه مطلب

۱۷ بهمن ۱۴۰۱

لبخند، چقدر حال دریا خوب است

این آینه، این حال تماشا خوب است

خوب است بهار و دیدن هر شاخه

یک پارچه گل به باغ و صحرا خوب است

باران زده، آواز قناری در باغ

عشق است چقدر این هواها خوب است

تابیده به هر گوشه مسیح خورشید

در هر نفسش نور تو پیدا خوب است

هر گوشه بهشت است ولیکن پیداست

دیدار تو در صحن تو مولا خوب است*

*و من یمت یرنی

اطلسی ها...